#3 Wymądrzenia: zdrowe odżywianie - zdrowy rozsądek

 Pora na kolejne #Wymądrzenia! Tym razem bardzo osobiście. Jeżeli ktoś nie chce nie musi czytać. 

*Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki bądź skonsultuj się z lekarzem.*

 Kochani, nadszedł ten moment, gdy niestety chcę poruszyć tą kwestię. Faktycznie, kilka miesięcy temu moje dziennie menu składało się z płatków śniadaniowych, miliona kanapek, tłustych kotletów, owocowych jogurtów, jakiegoś owocu(od czasu do czasu) oraz hektolitrów kawy i zielonej herbaty. Jednak przyszedł czas, że zaczęłam zwracać uwagę na to, co jem, o czym wspominam, gdzie tylko się da. Powoli, małymi kroczkami wyrzucałam z jadłospisu zbędne rzeczy typu biały chleb, masło… fast food wyeliminowałam bez problemu, za to ze słodyczami mam problem do dnia dzisiejszego. Z czasem zaczęło sprawiać mi to ogromną radochę. Niestety, w moim przypadku powiedzenie ,,wszystko, co dobre szybko się kończy” sprawdziło się.

 Zaczęłam nastawiać budzik kilka minut wcześniej żeby wykonać drobną gimnastykę, w spokoju napić się wody z cytryną, przygotować sobie piękne śniadanie, a następnie je skonsumować.  Później kilka minut poświęcałam na zastanowienie się nad tym, co powinnam wziąć do szkoły żeby było okej i wszystkie węglowodany i te inny sprawy się zgadzały. W porządku, posiłek zaplanowany, godzina też. Ledwo wytrzymuję te trzy godziny do kolejnego posiłku(w szkole jestem potwornie głodna), ale daję radę. Jem. I w głowie wyliczam ile węgli, białka i tłuszczy spożyłam.

Wracam do domu. Nieważne, że zaraz zemdleję z tego głodu. Ziemniaków i tłustego kotleta nie tknę, musi być kasza jaglana albo gryczana, a do tego beztłuszczowa pierś z kurczaka. Mama zdziwiona. Co? Nie mogę zjeść tłuszczu przed treningiem!

Obiad zjedzony, poobiedni odpoczynek zaliczony, czas na trening. Ostry wycisk, ale to dla zdrowia. Po treningu kolejny posiłek. Bez tłuszczu – tylko białko i węgle. A co na kolacje? Tłuszczyk, ale ten zdrowy.

 To wcale nie brzmi idealnie. Tak było, ale przez kilka dni. Później zaczęłam wpadać w obsesję. Po powrocie ze szkoły rzucałam plecak, bo musiałam zrobić trening, bo tak ułożyłam posiłki i koniec. Dopiero po treningu i posiłku wracałam do świata żywych. Były dni, kiedy wracałam zmęczona, ale to nie miało znaczenia – muszę poćwiczyć, bo tak! Najgorsze jednak było idealne pilnowanie godzin posiłków oraz dziwne próby samodzielnego gotowania. Przepraszam, zapomniałam o jednym – wpadki. Zdarzały się grzeszki, ale to każdego dotyka. Nie umiałam sobie z nimi poradzić. Kiedyś na osiemnastce u kolegi tak się najadłam, że rano zobaczyłam na wadze +3kg. Byłam załamana i zaczęłam ćwiczyć. Na czczo. Najgorzej było poradzić sobie z wyrzutami sumienia. Nie docierało do mnie, że to ,,puste kilogramy” z niestrawionego pokarmu.

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że zaczęłam wpadać w obsesję. Zdrowe odżywianie sprawiło, że miałam piękną cerę, włosy zaczęły mi szybciej rosnąć, powiem, że czułam się świetnie fizycznie, ale co z tego, skoro zaczęła mi siadać psychika? Pewnie to dla was dziwne, ale mi zdrowe odżywianie zaszkodziło. Bardzo.

 Wiecie co zrobiłam? Powiedziałam o wszystkim Mamie. Nie będę tutaj opowiadać, jak bardzo zrujnowałam sobie życie i zdrowie, ale Jej opowiedziałam. Ze szczegółami. Oczywiście, była zdenerwowana, a potem jeszcze doszły łzy, ale po jakiś 2 godzinach dyskusji doszłyśmy do porozumienia i kazała mi za każdym razem mówić o swoich problemach.

 Wierzę w to, że nie jestem jedyną osobą na świecie, która doprowadziła do takiego stanu. Nie każdy chce o tym rozmawiać, a ja postawiłam na rozmowę. Rozmowa przede wszystkim. Z byle kim. Nie chciałam tego głębić w sobie, bo to jeszcze gorsze.