Szarlotkowy krem

 Ten wpis będzie trochę bardziej osobisty… Jeśli ktoś nie chce czytać, to może przejść od razu do przepisu J. Spokojnie, nie obawiajcie się niczego smutnego w tym wpisie.

 Jest 22, a ja właśnie skończyłam pić herbatę. A jednak coś mnie pokusiło żeby coś wystukać na klawiaturze – co jak co, ale mi najlepiej się piszę o takich godzinach. I choć jestem potwornie zmęczona, to jednak znalazłam w sobie troszkę motywacji żeby poświęcić te 10-15 minut na napisanie tego. Tak, koniecznie teraz, bo jutro to już nie będzie to samo.

 Piszę z uśmiechem na twarzy, bo dzisiaj właśnie przejechałam 45 kilometrów. Rowerem!

 Dosyć tego chwalenia. Żeby nie było tak kolorowo to przyznam się bez bicia – zjadłam dwa tłuste naleśniki. Że niby tak w nagrodę. Wcale nie mam wyrzutów sumienia.

 No dobra, teraz już na poważnie.

Kilka lat temu byłam jeszcze zakompleksioną dziewczyną, która nie miała pojęcia, co to ruch. I to dosłownie, bo w moim życiu sport nie istniał. Nie istniał nawet w drodze do szkoły, bo zawsze miałam transport. Przyznaję się do tego otwarcie. Każdy popełnia błędy, ale każdy ma szansę je naprawić. Przecież wystarczy chcieć! Wiele razy się o tym przekonałam.

 No i właśnie dzisiaj – bijąc każdą dziesiątkę – doszło do mnie, jak wiele w moim życiu się pozmieniało. No dobra, może ktoś 45 kilometrów robi sobie na rozgrzewkę, aczkolwiek dla mnie jest to mały sukces. Udowodniłam sobie tym sposobem, że wszystko jest możliwe, że mamy wpływ na nasze życie i cele. Oczywiście w życiu, jak i w jeździe zawsze jest pod górkę, ale to właśnie ten podjazd – ten ciężki, ,,niemożliwy” podjazd – sprawia, że jestem z siebie dumna, a zjazd z górki sprawia jeszcze większą frajdę.

 Dobra. A właściwie jak to było?

Nie planowałam tego. Serio. To znaczy w planach miałam taką długą trasę, ale nie nastawiałam się. Pogoda nie dopisywała – właściwie było ciepło, ale niestety wiał wiatr, a tego nienawidzę podczas jazdy.

Była prawie siedemnasta i po prostu wstałam, przebrałam się, spakowałam do plecaka wodę, telefon i zeszłam do kuchni. Przekąsiłam banana i oznajmiłam tacie, że jadę się przejechać. No i wyjechałam.

 I było tak, jak zwykle. Jadę spontanicznie, bez żadnego planu.

Jestem właściwie tylko ja i rower. No i pędzące samochody, które mnie denerwują, ale staram się nie zwracać na nich uwagi. Zapomniałam – jest też wiatr, ale staram się jechać spokojnie, bez nerwów. Najgorsze, co mogłoby mnie spotkać to nerwy. Nie, nie uniknęłam ich, bo przejeżdżając jakieś 8 kilometrów złapał mnie… deszcz. Stałam pod jakimś mizernym drzewkiem, a i tak byłam cała mokra. Żeby było fajniej – nie miałam ze sobą kurtki przeciwdeszczowej. Ulewa z dodatkiem wiatru. Już gotowało się we mnie i na parę minut poczułam się jak bezbronne dziecko typu ,,chcę do mamy”. Ogarnęłam się, wsiadłam na rower i pojechałam dalej. W deszcz, bo i tak byłam cała mokra.

Ulewa się uspokoiła, a nawet zaczęło wychodzić słońce. Wjechałam w boczną drogę otoczoną polami, drzewami… cudo! Nawet samochody nie jeździły, a później drogę umilały mi pachnące bzy, ptaszki i takie tam. Nawet wiatr mi nie przeszkadzał.

Taka była większość mojej drogi… Wkrótce wjechałam na teren zabudowany i chciałam wyciągnąć jeszcze kilka kilometrów. Na zegarek nie patrzyłam, ale czułam, że niedługo stuknie trzecia godzina poza domem. Próbowałam, ale wiatr był silniejszy. Ostatecznie ból kolana zmusił mnie do pojechania na skróty. Jechałam chyba 5 km/h, mimo że bardzo się starałam. Trudno…

Tak, przejechanie 45 kilometrów zajęło mi prawie 3 godziny. I jestem szczęśliwa!

***

Obudziłam się dosyć wcześnie, bo o 7:40. Akurat miałam czas na przygotowanie sobie wartościowego śniadania. A było warto. Zrobiłam sobie większą porcję w nagrodę za wczorajszy wysiłek.

Szarlotkowa u mnie króluje. Zdecydowanie. A zrobienie z niej kremowej owsianki jest bardzo proste. No i idzie się zakochać :P

Składniki:

• jabłka,
• cynamon,
• płatki owsiane,
• jajko,
• budyń śmietankowy

Do garnuszka wrzucam pokrojone jabłka, dodaję cynamonu, zalewam wodą i gotuję. Gdy woda zaczyna wrzeć zmniejszam gaz, wsypuję płatki i chwilę gotuję, po czym dodaję jajko i energicznie mieszam. W międzyczasie rozpuszczam łyżkę budyniu w wodzie(można i w mleku) i dolewam do ,,kremu".

Swój ,,krem" podałam z jogurtem greckim wymieszanym z cynamonem, żurawiną i kiwi. 

Smacznego!